(Ko Phi Phi)

EINDELIJK!
Weer een berichtje.. Dit keer vanuit Ko Tao. Ik zal even moeten graven in mijn geheugen om de afgelopen paar weken te herinneren, maar zal mijn best doen.

Vanaf Kanchanaburi zijn we dus naar Krabi gereisd, via Bangkok, dat was echt een hele lange, slopende reis. Eenmaal in Krabi aangekomen, besloten we om gelijk maar door te gaan naar Ko Phi Phi, want Krabi zag er niet echt leuk uit.
Een beetje een vooroordeel dus, maar goed, we weten toch niet wat we gemist hebben..

In totaal waren we 29 uur onderweg, eerst de bus, toen weer een bus, daarna weer een andere bus en tenslotte de boot. We waren gesloopd, maar blij toen we eindelijk aankwamen op Ko Phi Phi.

Ko Phi Phi is een eilandje aan de westkant van Thailand. En oke, ik moet toegeven, het strand is mooi. De zee is helder en warm en het zand is wit. Er staan palmbomen. Er zijn geen auto's, iedereen fietst er. Heel vredig. Maar nu we op Ko Tao zitten, is onze mening over Ko Phi Phi drastisch veranderd. Ko Phi Phi is smerig, er ligt veel afval in de zee, waardoor het zwemmen minder leuk is. Het strand is afgeladen met toeristen en alles is duur. Na zonsondergang veranderd het eiland in een feestoord, waar iedereen vreselijk dronken wordt (denk aan een soort Salou).

We hebben er echter wel een hele leuke tijd gehad, ook al hadden we 3 van de 4 dagen regen. We hebben er leuke mensen leren kennen. Schotse Anna en 2 Nederlandse jongens. Ook zaten we opgescheept met een Canadese gozer, Jordan. Dat is echt een verhaal apart. Op de boot hadden we hem leren kennen en sindsdien kwamen we niet meer van ons af. Hij was zelfingenomen en heel irritant. Altijd het hoogste woord en elk woord ging dan ook over zichzelf. Hij sloofde zich altijd uit. Het meest vervelende was nog dat hij dacht dat wij hem heel leuk vonden, waardoor hij constant bij ons was. Anna, Josine en ik hebben zelfs een plannetje bedacht om slaappillen in zijn bucket te gooien. Niet serieus natuurlijk, maar het geeft wel aan hoe vreselijk zat wij hem waren.

De eerste dag dat we er aankwamen werd er ergens een blackmoonparty georganiseerd. Het was bij een bar op het strand, dat is wel echt chill, heel veel barretjes en cafees zitten aan het strand. Het is hier zweterig warm, zelfs als het geregend heeft, maar het briesje dat vanaf de zee komt, maakt een hoop goed.
Eerst werden we vermaakt met een hele goede Thaise zanger met een gitaar, later nog wat Westerse toeristen met een gitaar en een viool, wat niet om aan te horen was.
Daarna kwam de vuurshow. Mensen met een stok met aan 2 kanten vuur of 2 kettingen met een brandende bal aan het uiteind, waar ze mee staan zwaaien en mee gooien. Ik vond het prachtig en fascinerend. Ik zat met open mond te kijken. Die mensen zijn gek! Wie speelt nou voor zijn lol met vuur! Echt een vreemde hobby.. En wat is nog fascinerender vond: die mensen hebben geen enkele brandwond op hun lichaam! Ik zat al te denken: wat als ze dat ding ineens los laten en hij vliegt in het publiek.. Dat zou ik toch niet echt op prijs kunnen stellen. Kom ik thuis met grote brandwonden op mijn gezicht, omdat we toevallig vooraan zaten..
De avond eindigde laat in de nacht en veel weet ik er niet meer van, want Josine heeft me thuis moeten brengen.

De volgende dag hebben we met onze kater in een restaurantje onze tijd doorgebracht met kaarten, omdat het natuurlijk weer regende.. 's Middags klaarde het gelukkig op en hebben we op het srand gelegen.
Heerlijk gegeten in een Italiaans restautant, met Anna en (uiteraard) Jordan, en de vuurshow gekeken.
Na die show werd het nog gekker.
Er kwam een brandend springtouw waar dronken mensen in kunnen springen. Eigenlijk wou ik wel graag. Adrenaline. Maar ik durfde niet, gek he.. Vaak ging het wel goed als iemand in zijn eentje sprong. Dan sprong er iemand bij die alles verpestte door op het verkeerde moment te springen en dan kwam dat brandende touw tegen een hoofd of tegen de voeten. Gekkenhuis!
Daarna kwam er een brandende limbostok te hangen, dat is wel minder gevaarlijk, je moet er gewoon onderdoor. Als dat niet lukt laat je je gewoon vallen in het zand.
Toen iedereen daarmee klaar was, kwam er een brandende hoepel te hangen, waar je doorheen kon springen.

De dag erna hadden we een trip gepland, waarbij we verschillende stranden en baaien zouden zien van ko Phi Phi, waaronder Maya Bay, waar de film 'The Beach' is opgenomen.
Maar.. De regen kwam met bakken de lucht uit, het was echt niet normaal. We besloten om toch maar te gaan, we waren toch al zeiknat nadat we naar de pier waren gelopen..
Gelukkig hield het 's middags op met regenen en hadden we al met al een hele leuke dag.
We hebben gezwommen en gesnorkeld en genoten van de prachtige omgeving. Het snorkelen was wel heel leuk, de zee hier is echt prachtig. Veel koraal en veel mooie vissen. In het begin was ik wel een beetje bang voor al die vissen om me heen, maar het wende snel gelukkig.
Josine heeft nog een grote wond op haar been opgelopen dankzij het koraal, het is nu nog steeds rood en opgezwollen (een week later). Ze was lekker aan het snorkelen in een ondiep gedeelte, totdat ze ineens omringd werd door koraal en in paniek raakte. De hoge golven zorgden ervoor dat ze tegen het koraal aansloeg en zodoende heeft ze dus nu een herinnering aan het snorkelen.. Arme Josine!

Bijzonder is wel dat er overal bordjes stonden met 'tsunami evacuation route' met een grote pijl. Weet je tenminste waar je heen moet rennen als er weer eentje komt!

's Avonds hebben we gegeten met een groot gedeelte van de mensen die we hadden leren kennen op de boot, wat heel gezellig was.
We zijn uitgeweest in de reggaebar. In het midden van die bar was een boksring, waar stupid foreign het op konden nemen tegen elkaar.
Jordan wilde uiteraard ook even uitsloven en ging boksen tegen Markus, die we die dag ook hadden leren kennen op de boot.
Het was een lachwekkend spektakel om te zien, Jordan werd 2 keer in zijn kruis geschopt door Markus en had de rest van de avond veel pijn.. Net goed!

De dag erop weer heerlijk gelegen op het strand en een Thaise massage gehad samen met Stefan en Lennart, de twee Nederlanders.
Weer gegeten in het Italiaanse restaurant en naar een vuurshow gekeken.
We zijn onder de linbostok doorgegaan, zelfs Josine, die daar eigenlijk helemaal niet de lol van inziet. Paar keer door de hoepel gesprongen en vuur gespuwd!
21 gespeeld met onze nieuwe vrienden, een drankspelletje met opdrachten en als laatste opdracht moesten we allemaal zwemmen in de zee, waarmee we onze avond afsloten.

De dag erna hebben we de boot gepakt naar Ko Tao, waar we nu verblijven.

De twee eilanden die we tot nu toe hebben gezien, lijken totaal niet op wat we in het vasteland hebben gezien. In de rest van Thailand zijn er ontelbare tempels, bijna op elke hoek een. Overal zie je buddha's, in restaurants, in cafees, zelfs in winkels. Religie speelt er een zeer belangrijke rol.
Hier op de eilanden, hebben we nog niet een tempel gezien, ik vraag me af of er uberhaubt een is.
Alles hier is gemaakt voor toeristen. Ko Phi Phi is vooral gemaakt voor de feestgangers. Strandfeesten in overvloed. Twee bier of twee buckets voor de prijs van een. Overal vuurshows om de toeristen te vermaken.
De straatjes bestaan uit guesthouses, restaurantjes, cafeetjes, internetcafees, tattoshops, reisbureaus, winkeltjes niet te vergeten en overal wordt reclame gemaakt voor tripjes rond het eiland.
De Thaise mensen spreken er over het algemeen goed Engels en zijn uit op geld. Misschien is dat ook wel de reden dat ze daar zitten, omdat daar alleen maar toeristen wonen. De locale bevolking die er woont, bezit er een winkel of guesthouse of iets dergelijks.
Wat ik vooral raar vond, is dat veel tattooshops 's nachts open zijn. Dan loop je dus met je zatte hoofd door een straatje en dat kom je een tattooshop tegen. Niet echt gunstig dacht ik zo. Stel je voor dat je 's ochtends wakker wordt met een groot hoofd van Bob Marley op je bovenarm, omdat je zo hebt genoten van zijn muziek die avond. Of een Thais landschap op je rug, omdat je dat zo mooi vindt. Of erger: een naam van je vakantieliefde of one-night stand op je arm, omdat je gewoon een vlaag van verstandsverbijstering hebt..

Tot zover onze reis, ik ben het typen zat, dus Josine gaat over Ko Tao vertellen!

Dikke kus vanuit een zeer warm paradijsje!