Tubing in Vang Vieng!!

Momenteel zitten we in Vientiane, de hoofdstad van Laos. Wij zijn hier gister aangekomen na Vang Vieng. Daar begin ik mijn verhaal!

Wij zijn dus donderdag aangekomen in Vang Vieng, samen met Adam en Paul. Olijf en Kippie waren daar al en hadden al een mooie kamer voor ons geregeld in hun guesthouse. Lekker midden in Vang Vieng, dicht bij het tubeverhuur. Want daar draait het allemaal om daar, tuben. Met tuben huur je een grote band en wordt je met een tuktuk naar de rivier gereden. Daar wordt je uitgeladen en de rivier ingedumpt. Je ligt dus lekker op een band te dobberen, en aan de kant van de rivier zijn allemaal barren met mensen die je eruit trekken en waar je dan lekker kan drinken, zitten, dansen of waar je maar zin in hebt.

Meteen na aankomst zijn we gegaan. Met zijn zessen de rivier op, en bij de 2e bar besloten we eruit te gaan. Er staan dan allemaal mannetjes langs de kant die je een band toe gooien die je moet pakken, dan trekken ze je naar binnen. Als het je niet lukt om die band te pakken zwemmen ze gewoon achter je aan om je alsnog naar binnen te trekken.

Bij de eerste bar begon het al goed, iedereen zat onder de modder, en binnen de korste keren wij ook. En natuurlijk zijn daar weer de buckets! Je staat daar heerlijk te dansen in het zonnetje, en er zijn ook kabelbanen waar je af kan en schommels. Die kabelbaan is goed te doen, maar die schommel niet. Carmen en ik zijn allebei ongelofelijk hard op het water geknald omdat we onze benen niet optrokken. Maar gelukkig zijn er genoeg mensen om je te redden. We kwamen ook nog Donovan en Jeremy tegengekomen, jongens die we in Chiang Mai hadden leren kennen. Kleine wereld, Azie. Maar wij dus lekker dansen in de modder en zorgen dat iedereen net zo vies wordt als wij waren, wat geen moeilijke opgave was aangezien alles bedekt wat met het slijmerige modder.

Goed, wij weer in de tube op weg naar de volgende bar. Op zich gaat het best hard in de zon met de buckets, en de stroming in de rivier is best sterk, dus om uit het water te komen is niet echt makkelijk. Maar weer met behulp van mensen van de bar zijn we allemaal ongeveer heelhuids bij de tweede bar aangekomen, op wat schrammetjes na. Daar was een leuk bamboe terrasje boven de rivier waar ik, Carmen, Paul en nog een andere jongen op zaten. Helaas hield de balustrade het niet, en maakten Carmen en Paul een mooie achterwaartse salto het water in. Ik schrok me helemaal dood, maar daar waren de reddertjes weer om ze uit het water te halen, gelukkig ongedeerd en met grote glimlach. Blijkbaar is het erg grappig, zo'n bijna doodervaring.

Inmiddels werd het donker en besloten we maar weer richting dorp te gaan. Dus hup, in de tube. Met een grote groep dobberen we over de Nam Kan, geen idee waar het eindpunt was. Maar de stroming zorgt wel dat je ergens komt. Uiteindelijk zijn we het water uitgetrokken door een paar kinderen die daar natuurlijk betaald voor wilden worden, en konden we weer richting dorp. We liepen over een brug die nogal gammel was, en de jongen die voor mij liep viel opeens in een gat en zat dus vast met zijn been. 4 mannen moesten hem eruit trekken, wat bijna het einde van de brug betekende, en 10 sec later zat er weer iemand vast, die blijkbaar te dronken was om te luisteren. Toen zijn wij maar hard doorgelopen. Uit dit verhaal kunnen jullie vast al wel opmaken dat tuben niet compleet ongevaarlijk is.

Daarna gezellig met zijn allen gaan eten en nog gaan stappen in Vang Vieng, wat best wel veel weg heeft van Salou, alleen maar dronken Engelsen. Maar wel een super leuke sfeer.

De volgende dag hebben we tijdens het ontbijt heerlijk Friends gekeken, je hebt allemaal chillplekjes waar je eten kan bestellen en ze draaien non-stop afleveringen van Friends. Daarna waren we weer klaar om te gaan tuben! Dus weer op naar de rivier en lekker dobberen tot we in staat waren een band te grijpen en weer op weg waren naar de buckets! Dit keer gingen we dus van de schommel, en zoals ik eerder heb vermeld ging dat niet helemaal soepel. Carmen had het de dag ervoor gedaan en vond dat ik wel eerst mocht. Dat was dus niet zo'n succes en Carmen besloot na mijn 10 punten klap op het water om toch maar met de kabelbaan te gaan.

Lekker weer de hele dag gedanst en besmeurd met modder, wat trouwens erg goed is voor je huid, we voelen nu zo zacht als een babytje!
wij weer in het donker richting dorp, met buckets en al. Alleen misten we dit keer de afslag die we de dag ervoor hadden genomen, en hadden we absoluut geen idee waar we uitkwamen. Niet dat het ons wat uitmaakte, wij vermaakten ons wel met liedjes zingen. Maar toen we ons guesthouse aan de achterkant passeerden begon de alarmbelletjes toch wel te rinkelen dat we nu echt eens dat water uit moesten. Na hard tegen de brug te zijn geknald waar de dag ervoor die jongen in vast zat, was onze tubegroep een beetje uit elkaar gevallen. Kippie en ik stonden inmiddels op de kant, toen ik Carmen lachend voorbij zag drijven. Ik sprong er heldhaftig achteraan en samen zwommen we naar de kant, waarna we Adam en Olijf langs zagen drijven. Na ook hun gered te hebben en nog een paar Engelse meisjes die mij eeuwig dankbaar waren voor het redden van hun leven, konden we met een gerust hart zeggen dat we het tuben overleefd hadden.

Eigenlijk is het ook te gek voor worden om een paar dronken farang (westerlingen) met een autoband in de rivier te dumpen en hopen dat ze er levend uitkomen. Levend is ons dus gelukt, maar niet zonder slag of stoot. Iedereen zat onder de blauwe plekken en schrammen van takken en onderliggende rotsen (of gewoon van klappen op het water van een schommel) Wat een gekkenhuis zeg!
maar....
Het beste wat we ooit hebben meegemaakt! Tuben is echt de BOMB!

We hebben nu overal pijn en wonden, maar het was het absoluut waard! Die avond hebben we allemaal een tshirt gekocht om te bewijzen dat we het tuben hebben overleefd!

De dag erna zijn we dus naar Vientiane gegaan, en daar zijn we nu. Vanavond gaan we met de nachtbus terug naar Bangkok, en is het Laos avontuur voorbij. We hebben hier echt een supertijd gehad, en ontzettend leuke mensen leren kennen! Laos is een schitterend land.

De volgende stop is Kanchanaburi, en vanaf daar zullen wij jullie weer updaten over onze avonturen!

Heel veel liefs, Josine (en natuurlijk Carmen!)